Back شما اینجا هستید: صفحه اصلی یادداشت سریال همیشگی کمک اجباری به مدرسه

وقتی اجبار به اختیار می‌چربد؛
سریال همیشگی کمک اجباری به مدرسه

بازهم مدرسه تعطیل می‌شود و دانش آموزان با قبض کمک به مدرسه به سمت خانه می‌دوند تا هرچه سریعتر قبض را به پدر تحویل دهند و آن را با اسکناس در پاکت بگذارند تا به مدرسه خود کمک کنند.

تمام خانواده های ایرانی با سریال همیشگی "قبوض کمک به مدرسه" آشنا هستند و هراز چندگاهی در میان دفترچه‌های قسط و لیست بدهی‌ها و در حال تفکر عمیق به اجاره‌ خانه عقب افتاده و نگاه عاقل اندر سفیه صاحب‌خانه، ناگهان فرم کمک به مدرسه هم آفتابی می‌شود و گلایه از بی پولی، یکباره به سمت مدرسه شلیک می‌شود و اینجاست که پدر یا مادر به فرزندشان می گویند: "من همین فردا به مدرسه می آیم و با مدیر در رابطه با این داستان صحبت می کنم" و اتفاقا همینجاست که رنگ از رخسار دانش آموز می پرد و پس از اندکی تفکر و تأمل، ساعاتی را به اصرار به خانواده می گذراند که به مدرسه نیایند و باعث خجالت زدگی او نشوند و اینبار هم پدر و مادر راضی می شوند تا دوباره نوبت به کمک بعدی برسد.

شاید این اتفاق در بسیاری از خانواده ها اتفاق افتاده باشد و یکی از دغدغه‌های تحصیلی دانش آموزان، مواجهه با عکس العمل خانواده برای پرداخت کمک به مدرسه باشد و گاهی دانش آموزان عجیب در فکر فرو می روند که اگر فرم کمک را پاره کنم و به پدرم تحویل ندهم مرا از مدرسه اخراج می کنند و همان لحظه از فکر گم کردن نامه و یا پاره کردن آن پشیمان می شوند، اما اینکه همین فرم به دست پدر و مادر پاره نشود، باز هم ذهنشان را مشغول می کند.

نمی توان این موضوع را نادیده گرفت که مدارس برای حفظ و ماندگاری و گذران روزهای شلوغ سال تحصیلی به اعتبار نیاز دارند و دولت نیز توان تأمین تمامی هزینه‌ها را ندارد به طوریکه به گفته مسئولان وزارت آموزش و پرورش، هر دانش آموز برای دولت دو میلیون تومان هزینه دارد و با وجود خوابیدن چرخ اقتصاد و وضعیت سخت اقتصادی، آموزش و پرورش از پس هزینه های سنگین تعلیم و تربیت بر نمی آید و در نظام آموزشی نیز مشارکت بخش خصوصی الزامی می شود و هریک از خانواده ها به یکی از ارکان بخش خصوصی تبدیل می شوند.

با این وجود باید از عنوان "رایگان" بودن مدارس دولتی نیز چشم پوشید و تنها به عنوان یک شعار به آن نگاه کرد چراکه هزینه های تحصیل دانش آموزان در طول سال به بهانه های مختلف جبران می شود و خانواده ها نیز برای ایجاد شرایطی آرام برای تحصیل فرزند خود ملزم به همکاری با مدارس هستند و هزینه های متنوع را هر چند روز یکبار با کمال میل(!) می پردازند، اگرچه بارها مطرح می شود که مدارس حق دریافت هزینه ای بابت ثبت نام دانش آموزان را ندارند و همین ممنوعیت بر شعار رایگان بودن تحصیل در ایران، تأکید می‌کند اما در طول سال هزینه های جامانده از زمان ثبت‌نام، زیرپوستی و در قالب های مختلف دریافت می شود و همچنان تحصیل در مدارس ایران رایگان است!!!

دانش آموزان و خانواده‌ها به راحتی و یا سختی با پرداخت برخی مبالغ کنار آمده اند هرچند شرایط برای آنها رضایت بخش نیست اما یکی از مباحثی که در جمع خانواده‌های دانش آموزان می توان شنید کمک اجباری به مدارس است.

گویا بسیاری از والدین به ناچار تن به پرداخت کمک به مدرسه می کنند و تنها دلیل این کار اصرار فرزندانشان است که تأکید دارند اگر کمک به مدرسه را تحویل ندهند سرافکنده می شوند و آبرویی برایشان نمی ماند و حتی شده دست به اعتصاب می زنند و برای راضی کردن والدین خود، تنها به بهانه "کمک به مدرسه" ندای ترک تحصیل سر می دهند و می گویند بدون پول به مدرسه نمی روم و گاهی تقاضای پرداخت پولی چند برابر پول توجیبی خود برای کمک به مدرسه می کنند و به کم قانع نمی شوند.

شاید حتی ثانیه ای فکر کمک به مدرسه در ذهن کودکان و نوجوانانی که همیشه موبایل و تبلت به دست هستند و شرایط برای زندگی آرام و تحصیل بی دغدغه آنها فراهم است، خطور نکند و این موضوع برای آنها بی اهمیت باشد اما بسیاری از دانش آموزان نیز هستند که برای پرداخت هزینه های مدرسه کابوس می بینند چراکه از وضعیت خانواده خود با خبرند و نظاره تلاش شبانه روزی پدر یا مادرشان را که کفاف زندگی روزمره‌شان را هم به سختی می دهد، اجازه سخن گفتن در مورد چنین موضوعی را نمی دهد.

تعداد خانواده هایی که چند دانش آموز در خانه دارند، کم نیست و برای چنین خانواده هایی مواجه شدن گاه و بی گاه با فرم های کمک به مدرسه، هزینه بالایی را به دنبال دارد؛ آن هم در شرایطی که اقتصاد در کشور ما لنگ می زند و تعداد خانواده های پردرآمد بسیار از کمتر از خانواده های کم درآمد است.

گاهی مدیران و مسئولان مدارس که بنابر گفته خود دریافت کمک به مدرسه را وظیفه می دانند و خود را مأمور و معذور معرفی می کنند، توجهی به شرایط و وضعیت مالی دانش آموزان ندارند و خطاب به همه دانش آموزان تأکید می کنند که "فراموش نکنید، کمک به مدرسه اجباری است" و همین جمله در ذهن برخی دانش آموزان آوار و تک تک کلماتی که باید از سوی خانواده بشنوند در ذهنشان مرور می‌شود؛ گاهی هم به این فکر می‌کنند که اگر می گویند "کمک" پس چرا اجباری است؟

به راستی اگر "کمک" اجباری است باید به دنبال نام دیگری برای آن بود.

یادداشت: فرشته اکبری

اضافه کردن نظر


کد امنیتی
تازه کردن