توصیه‌هایی برای کاهش استرس کودکان در شرایط بحرانی

متخصص روان‌پزشکی و عضو هئیت علمی دانشگاه علوم پزشکی همدان با تأکید بر لزوم شنونده بودن فعال والدین، گفت: باید با حوصله به حرف‌ها و سؤالات کودک گوش دهیم و اجازه دهیم او آزادانه احساسات و نگرانی‌هایش را بیان کند.

به گزارش "همدان نیوز"، دکتر مرضیه عفت‌پناه با تأکید بر اهمیت توجه به وضعیت روانی کودکان در شرایط بحرانی، اظهار کرد: کودکان استرس خود را اغلب از طریق طرح پرسش‌هایی درباره شرایط موجود نشان می‌دهند، اولین گام برای کاهش این استرس‌ها، آمادگی والدین و مراقبان برای پاسخ‌گویی مؤثر و آرام به این‌ پرسش‌هاست.

وی افزود: هرچه والدین تسلط بیشتری در پاسخ‌گویی به سؤالات کودکان داشته باشند، اعتماد کودک به آن‌ها افزایش می‌یابد و در نتیجه از شدت اضطراب او کاسته می‌شود.

این متخصص روان‌پزشکی با تأکید بر لزوم شنونده بودن فعال والدین، خاطرنشان کرد: باید با حوصله به حرف‌ها و سؤالات کودک گوش دهیم و اجازه دهیم او آزادانه احساسات و نگرانی‌هایش را بیان کند. صحبت کردن با والدین، نقش مهمی در کاهش استرس کودک دارد، از ارائه پاسخ‌های ناپخته یا انکار شرایط باید خودداری کرد و به جای آن با کودک همدلی نشان داد.

دکتر عفت‌پناه هشدار داد: انکار سؤالات کودک درباره وضعیت موجود یا پاسخ‌گویی سطحی می‌تواند باعث شود کودک احساس کند در شرایط بسیار بحرانی و خطرناکی قرار دارد که خود موجب افزایش اضطراب می‌شود.

وی ادامه داد: در زمان گفت‌وگو با کودک، بهتر است تماس فیزیکی برقرار کنیم؛ مثلاً او را در آغوش بگیریم، دست‌هایش را بگیریم یا با او تماس چشمی داشته باشیم. این ارتباط غیرکلامی احساس امنیت بیشتری به کودک می‌دهد.

عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی همدان همچنین بر ضرورت پرهیز از گفت‌وگوهای اضطراب‌زا در حضور کودک تأکید کرد و گفت: صحبت‌های والدین، حتی  با  تلفن، به‌شدت بر ذهن کودک تأثیر می‌گذارد، بنابراین باید مراقب باشیم که در حضور کودک از بحث درباره اخبار نگران‌کننده یا مسائل اضطراب‌آور پرهیز شود.

عفت پناه با اشاره به تأثیر منفی استفاده مداوم از تلفن همراه و تماشای اخبار در حضور کودکان، بیان کرد: لازم است در حضور کودکان، استفاده از تلفن همراه و پیگیری مداوم اخبار محدود شود، چرا که این رفتارها می‌تواند فضای ذهنی کودک را ملتهب کند.

 وی بر اهمیت حفظ روال طبیعی زندگی کودک تأکید کرد و گفت: تا حد امکان باید روال عادی زندگی کودک حفظ شود و تنها در شرایط اضطراری، تغییراتی در برنامه‌های روزانه او ایجاد شود، برای مثال، اگر پیش از این کودک را به پارک می‌بردید، این برنامه را ادامه دهید مگر اینکه شرایط خاصی مانع آن شود.